Со ковање кон иднината: Античките Lohar ковачи од Раџастан.

Lohar ковачи од Чомо во Раџастан.

Змијулесто исплеткани кабли и мали огништа наоколу се недоволни за да го одвлечат вниманието од малата "напатена" наковална.  Мирисот на пепел и стопен метал се преплетува со мирисот на печениот леб.  Ова не е работилница. Ова е местото каде што 40 члената група на традиционални ковачи живее со нивните деца. Овде во селото Чомо во северо-источна Индија, фотографот Tobbe Malm од Шведска се чувствува па и не толку далеку од дома.

Ковач на своето работно место/дом .

Како бивш ковач, Tobbe Malm се фасцинирал од начинот на живот кај овие луѓе во Раџастан. "Средбите со нив беа доста позитивни" вели Malm. "Начинот на кој ги фотографирав, со широко-аголни леќи, направи да со нив изградам одлични врски и средби, поради близината на фотографирањето ". Тој додава дека,  неизбежно било да се примети задоволството на нивните лица и покрај сиромашните услови за живот.

"И жените се комплетно вклучени во ковачките активности"

Многу од ковачките фамилии во Раџастан припаѓаат на системот на касти, поточно на кастите Lohar или Agaria. "Agaria" е дериват од од Хинду зборот "aag" што значи Оган, а "Lohar" доаѓа од санскритот "lauha-kara" или во превод  "работник со железо". Народот Lohar е распространет низ северна и централна Индија, но именуван е со различни имиња во другите предели од Индија.

"Лицето на концентрацијата"

Голем дел од Lohar народот мислат дека потекнуваат од Vishwakarma , "се-створителот", Хинду богот на артистите и архитектите. Групата што Malm ја посетил верува дека "нивната каста потекнува од почетокот на времето и нивната традиција кажува дека првиот Агарианец го исковал плугот со кој ја изорал Првата земја".

"Искусна наковална на отворено небо"

Топењето железо е античка индустрија во Индија, датирајќи назад во времето со илјадници години. Гледајќи ги Lohar во денешњн Раџастан, може да се примети дека и не е многу сменето со текот на времето. Старите наковални и ковачници "организираат" еден амбиент кој потсетува на средновековието т.е. на времето пред модерната индустријализација.

"Дури и слепилото на едното око не претставува пречка за овој ковач"

Во ковачниците кои Malm ги посетил  работата почнува во 9 часот наутро па се до 7 попладнето, скоро секој ден. Цели фамилии се вклучени во работата. Децата ја кршат рудата, која мажите покасно ја претопуваат и ја обработуваат на наковалните заедно со жените, кои покрај тоа често се одговорни за прехраната и печењето леб. Металните производи најчесто се користени за егзистенцијални потреби, за земјоделие или готвење.

"Летната жештина знае да биде жестока во ковачниците"

"И јас исто така се декларирав како ковач" се присетува Malm. "Тие ме погледнаа во рацете и се насмевнаа. 'Ти користиш заштита? ' - ме праша еден од присутните, воочувајќи дека рацете ми беа чисти во тој момент". Тие инсистирале од Malm да им ги покаже неговите ковачки вештини, врз тазе стопеното железо кое со помош на ковачкиот чекан треба да се преобрази во лопата, пред очите на "публиката" во исчекување.

"Прецизно разработените техники на дело"

Во Чомо, Lohar народот живеат и работат во истите објекти/куќи. Традиционално, нивната каста е номадска, често преселувајчи се со подвижни воловски каравани. Но и покрај нивната целовремена радост, живеењето и не е така лесно. Многу од децата не посетуваат школо, така да писменоста е на ниско ниво. Исто така, нивните рачно изработени производи се слаба конкуренција на машинските производи. Но и покрај сите предизвици, животниот стил на Lohar заедницата останал ист, од антиката па до денес.

"Најчесто посетено школо"

"Тркало кое со енегрија го напојува разгорувачкиот ветар"

После Чомо, Malm продолжил на север во градот Мандава. Во Мандава, мажите и жените работат заедно со заеднички алати. Браковите во Lohar заедницата се договараат во склоп на нивната каста. Семејството мора да плати мираз на младоженецот, во вид на пари и разни апаратури. Меѓу другото, постојат и детски бракови. Иако се нелегални во Раџастан, ги има во голем број.
Како и да е, Lohar дозволуваат развод и реорганизација на бракот. После смрта на брачниот другар, прифатлив вид на реорганизација на бракот е склопување на брак со братот или сестрата на починатиот. Иако Lohar се моногамна заедница, во одредени прилики (пр. кога жената не може да носи дете), се дозволува менување на партнерот.
Околу прашањето за наследство, Lohar се водат по патријархалниот принцип т.е. синовите го наследуваат имотот и најстариот маж е глава на фамилијата. Иако статусот на жената не е на исто рамниште со тој на мажот, тие работат заедно, едни покрај други, паралелно грижејќи се за малите деца и приготвувајќи храна за целото семејство.

Насени се низ централна и северна Индија и тие територии ги гледаат како дом на нивните предци. Таму се вели дека, некогаш одамна, тие биле изработувачи на оружје во кралството на Mewar. После инвазијата од страна на кралството на Могулите, заедницата Lohar се распрснала низ остатокот од Индија.

Некои историчари ја датираат Lohar заедницата заедно со уште неколку други Раџастански заедници, се дури во времето на пасторалните Скити во Иран. За нив сметаат дека на денешните територии се населени во периодот од 500 пр.н.е. до 500 н.е.

Како и да е, денес тие се дел од демографските одлики на Индија, но со се помалата побарувачка за нивните рачно изработени производи, иднината на оваа заедница не е сигурна.

извори: 1, 2, 3, 4.

jatagan.

Како до одлична презентација.

Како до одлична презентација.
Безвременски совет од Кенет Роман и Џоел Рафаелсон.

“Ни еден говор не бил прекраток”

“Прочирајте ја книгата Роман и Рафаелсон околу пишувањето. Прочитајте ја најмалку 3 пати”, сугерира Дејвид Огелви во неговите 10 безкомпромисни совети околу пишувањето. Всушност, повеќе од триесет години по нејзиното оригинално објавување во 1981 година,  Writing That Works: How to Communicate Effectively In Business (UK; public library) , од страна на поранешниот директор на  Ogilvy & Mather Кенет Роман и легендарниот рекламаџија Џоел Рафаелсон, се уште нудат безвременско-практични совети околу уметноста, науката и психологијата на успешната комуникација, во бизнисот и пошироко. Иако можеби сте среќен конкурент помеѓу корпоративниот аудиториум и имате смислено начин како да избегнете работна обврска, правејќи го тоа што го сакате, тука се објавени одредени техники и вештини кои ќе ве наведат на преиспитување на содржината заради очекуваниот судир со публиката, без разлика на дисциплинската рамка.
 Да ја земеме за пример, уметноста на една голема презентација. Роман и Рафаелсон нудат концизен, прецизен план:


“ Како да се организира презентација.
Организирањето на презентација е комбинација од чисто мислење (пример. пирамидален принцип) и чиста комуникација (точки кои следат надолу).
Организационата шема е најчесто конференциска соба т.е. бизнис опкружување. Се што е изговорено, се што е претставено и секоја техника што е искористена при презентацијата мора да води и насочува кон вашите целни точки, нормално во духот на бизнис средбите.
1. Одржувајте ги работите јасни – чувајте ги на целта.
Почнете со специфични, пишани целни точки – и стратегија. Секако ви треба тема за да остане презентацијата целосна и насочена и да ја подобри вашата намера во умот на публикумот. Изведете едноставна тема, лесна за паметење и отворете ја презентацијата со неа, со нејзино нагласување.
Поврзете го секој елемент во шема со презентацијата. Ако користите дијаграми, гледајте да темата за која зборувате да дојде до израз, сместувајќи ја суптилно до самиот дијаграм, така што аудиториумот секогаш ќе биде насочен за што се разговара и оспособен да ја прими пораката.
2. Изнесете се пред аудиториумот во која насока ќе одите.
Покажете ја агендатата со целни точки што ќе бидат опфатени за време на презентацијата. Објаснете ја структурата на презентацијата и наведете колку ќе трае, бидејќи се случува да продолжените 5 минути од наведените 20, да изгледаат како вечност. Истото би се случило во случај да се скрати – одредени објаснувања ќе станат незадоволителни во очите на аудиториумот.
За време на состанокот, присетувајте се на агендата со цел да го одржувате курсот на презентацијата. Припремете презентациска книга (агенда) и самиот почеток најавете дека секој од учесниците ќе добие копија на крајот од состанокот. Со ова ќе ги ослободите од огромни белешки, така да го добивате целосното внимание. Гледајте да секое прашање биде прецизно и комплетно објаснето до крај, но во случај да не можете, изјаснете го тоа а воедно и причините.
3. Мислете на насловите, не на референци и етикети.
Презентерите често имаат импресивни податоци во нивните статистики и дијаграми, но ретко кога ја доловуваат нивната суштина и значење, така што аудиториумот не разбира што бројките докажуваат. Што кажуваат вашите податоци? Воведот на дијаграмите е убав показател за што аудиториумот треба да размислува. Користете воведи за да ги воспоставите главните точки. Водете го аудиториумот, нумерирајќи ги дијаграмите или слајдовите, кажувајќи им колку вкупно имате на број.
4. Вклучете го аудиториумот.
Побарајте интересни визуелни направи за да презентирате суви-рутински материјали. Малку креативност ве води на голем пат. Новите компјутерски програми дозволуваат да поиграте со визуелноста околу дијаграмската изведба. Новинските агенции најмуваат врвни артисти, да ги обработуваат нивните статистики, да ги направат интересни и јасни. USAtoday се особено вешти во графикони, и поставуваат најмалку еден, секој ден во долниот лев агол на насловната страница. Проучете ги техниките на овие публикации и позајмете/научете од нив.
Смислете начини како да ги вклучите слушателите. Одредени игри кои ќе одговараат прашања или ќе превидуваат резултати нема да бидат на одмет се додека го држите фокусот на слушателите.
Обидетесе да додадете нешто екстра, нешто неочекувано. Ќе демонстрирате повеќе од обичната рутинска динамика. Може да пуштите аудио касети од задоволни конкуренти во врска со темата, да цитирате дел од говорот на извршниот директор кој е во слушателите или да пуштите исечок од вести или документарна програма кој ќе има за цел да ги поткрепи одредени точки од агендата.
5. Завршете храбро.
Дајте им нешто за да ве запаметат. После баналниот завршеток на презентацијата логично е вниманието на слушателите да биде свртено кон друга конкурентна содржина. Токму затоа обидете се да најдете нешто што ќе биде како ваш показател, ваша референца, чисто колку да останете запаметени.
Не дозволувајте презентацијата да заврши со конфузност. Завршете со заклучок и силна ре-изјава на вашата препорака или предлог. За големи презентации, побарајте нешто запамтливо, нешто за драматична завршница – нешто визуелно, можеби некаков подарок кој ќе ја симболизира вашата главна точка т.е. тема.
Одржете си го ветувањето за временското ограничување. Секоја минута плус ќе ја одслика вашиот недостаток на дисциплина, барем во очите на слушателот.
На презентерите често им никнуваат крила кога ќе се соочат со аудиториум. Ако тоа што сте го напишале е временски точно во пробата, сигурно дека ќе има продолжеток во главниот перформанс. Затоа ако имате дозволени 20 минути, напишете ја презентацијата за 15, така што ќе си дадете малку простор а и време.


Дополнителен секција која истражува "говори што креираат поента" со неколку совети:

1. Обликувајте ја темата со точка на гледање:
Некои циници тврдат дека потсвесен наслов на секој говор е “Како да бидеш повеќе како мене”. Можеби вашата публика не очекува говор со таков наслов, но добрите говори скоро секогаш искажуваат цврсто издржан, личен аспект на работите.
...идеи за кои верувате дека се добар избор за вашиот говор. Том Питерс,

авторот на In search of Excellence, советува да не се одбира било каква тема за која не се чуствувате доволно спремни. Држете се до наслови во кои имате сигурност и за кои длабоко водите грижа. Секако, немојте да ја чувате затворена вашата пасија кој темата; кај слушателот најмногу поени ќе соберете доколку тој го воочи вашиот ентузијазам за темата.
2. Почнете брзо.
Можеби е од чест или привилегија што ќе имате време да зборувате за вашата тема, но тоа не е причината за која слушателите се дојдени. Задлабочете се во тоа што сакате да биде слушнато. Одредени настани од ваков тип можеби и имаат потреба од вакви воведни говори, но сепак обидете се тие да бидат што пократки.
Одредете почетна точка на вашата презентација на која ќе можете да се навраќате во текот на презентацијата (од типот КАКО ШТО КАЖАВ НА ПОЧЕТОКОТ...), а сепак да не бидете досадни, нудејќи јасна слика за вашето произнесување.
3. Напишете го вашиот говор да биде зборлив.
Не мислете на тоа како на говор. Сфатете го тоа како еден разговор со пријател. Читајте го на глас нацртот за вашиот говор, и уредувајте го додека не прозвучи како природен разговор. Говорот мора да ве рефлектира вас. Никогаш не нудете говор кој е одбран од друг. Секогаш корегирајте го во ваш стил.
4. Оставете ги да мислат.
Добар говор е тој што ќе ги инспирира слушателите да подразмислат за темата од нова и свежа перспектива. Исто така од голема помош е, нормално ако го имате кредибилитетот, да аудиториумот ве гледа дека зборувате од лично знаење.
5. Ни еден говор не бил прекраток.
По завршетокот може да размислувате дека вашиот говор бил недоволен т.е. краток. Размислете за колку помалку време би го кажале истото и би доловиле иста цел.
последниот совет е адресиран до тоа како говорот да звучи полесно и поприфатливо:
       Претставете го вашето произнесување во очите и ушите на аудиториумот како тоа да блика од вас. Гледајте напишаниот говор да делува субјективно т.е. како да зборувате само кон одредена личност. А секако дека тоа претходно ќе биде коретно тестирано.

Превод: Горан Стаматоски

извор:
http://www.brainpickings.org/index.php/2012/12/20/writing-that-works-roman/

Божиќна порака

Во најновиот број на Политикин Забавник прочитав многу интересна статија за еден навистина необичен божиќен обичај(многу ми се допаѓа ова необичен-обичај). Па бидејќи сите сме расположени во божиќниот дух, да ја споделам. Имено се работи за обичај којшто е присутен во некои делови на Шпанија, Италија и Франција. Главните ликови ги играат т.н.   „el caganer“-и, на каталонски јазик, што во превод би значело: „оној кој кака“. Токму во ваквата секојдневна активност се претставени разни фигурини, најчесто со ликот на познатите личности или пак со ликот на  карактери од цртани филмови.

Иако вршењето нужда е чин за кој не се зборува многу често, овде ситуацијата е обратна. Овие фигури се широко распространети во гореспоменатите европски земји и дури преќутно се одобрени од римокатоличката црква (како што кажува нашиот забавник). „ El caganer “-ите на широко се продаваат во многу маркети, на разни тезги и може да се забалежат во домовите како украс. Како и да е, овие фигури не се „вчерашни“. Се верува дека настанале некаде околу почетокот на XVIII век во областа Каталонија во Шпанија, каде на некој му паднало на памет да направи фигура од селанец како се „олеснува“. Етнологот и фолклорист Joan Amades, по потекло од овој регион на Шпанија, го објаснува овој обред со симболиката за плодност. Со создавање фекалии, се оплодува земјата. За време на овие празници, токму плодноста е најзначајната потреба на човекот. Таа се манифестира преку бројни обреди во културите ширум светот, секако во различна форма. Епа каталонците си ја избрале оваа форма, како преку глорифицирање на изметот, одлика на сите луѓе и со тоа ги изедначува без разлика на нивните верски, етнички, полови или статусни разлики. И ова може да биде објаснување за појавата на оваа интересна фигура. Политикин Забавник нé потсетува дека не за џабе се вели: „Одам кај што царот оди пешки“. Со оваа изрека јасно се потенцира изедначувањето на обичните луѓе со елитата. Интересно е колку една ваква навидум смешна, или пак некој може да рече ступидна фигура, нé доведува до заклучок дека природата иако создала разлики меѓу нас луѓето, сепак сите ние имаме една иста потреба....

   
Јана Коцевска

Krakow as an intercultural environment: a photoessay

The photograph shows me and a friend toasting drinks. It was taken on the 6th of November. That night, a few friends and I were watching football while having some drinks in a bar. After we received our drinks, we toasted. The toast in the photograph above is staged, as I did not think of taking a picture the first time. The issue with the eye-contact came up later and that is when I asked my friend to pose his drink for me. I noticed that two of the Slovak guys who were sitting on our table looked the person they were toasting in the eyes, while the Romanian guy with us did not. In Macedonian drinking culture, not looking the person you are toasting in the eye is seen as insulting, or more specifically, as far as I know, is insulting towards your mother. I asked the guys if looking people in the eyes while toasting is common in their culture. The Slovak guys replied yes, while the Romanian was confused. We explained to him how eye contact is very important when toasting. The Romanian found this act of nonverbal communication amusing and pointless. It was interesting to see his reaction to an act that seems very normal and commonly known in my culture. Although, there is no real use of the act, in Macedonian culture it is seen as necessary to show your respect for your companion. The act is usually seen as common sense in Macedonia, and apparently in Slovakia as well. Yet, common sense differs across culture, as it is formed through experiences. Specifically, through experiences within a certain culture. For the Romanian in our group, eye contact seemed silly, and he jokingly asked us what he would have to do if several people toast at once. Would he frantically try to look everybody in the eye?

While explaining the act, the Slovak guys and I realized we were giving different meanings. Although, eye contact while toasting is present in their culture, it was for a different reason than in my culture. In other words, avoiding eye contact in Macedonian culture is an insult, while in Slovak it means bad luck. The different interpretations of this act show a glimpse of the two cultures which are embedded in our unconsciousness. Various assumptions can be made on a person’s culture concerning his interpretation of an act. For example, I may assume that because the act in Macedonia is done to avoid insulting my companion that respect is a valued factor where I come from. Being shown a glimpse of Slovak culture, such as acting to avoid personal misfortune, can lead to an assumption that it is a more individualistic society. Certainly, these assumptions can be debated and argued, they are simply examples of how one can gain a glimpse of another person’s culture through communication.

I have also noticed some differences in verbal communication concerning cultural frameworks. The same friends as before and I had been telling each other jokes about various nationalities and ethnicities (of course, none of us taking the jokes seriously). Nationality and culture-based humor is one that is hard to grasp and understand, because the line of what is allowed and what is not is very thin. It also is very closely tied to a person’s own culture and cultural contact. I told a common joke in Macedonia about an ethnic minority (to which I belong to, in my defense as an anthropology student). The guys did not find it funny, and did not understand the joke. The fact that the joke was funny to me, yet not for the guys turned out to be a funnier situation rather than the joke itself. I tried to explain the meaning of the joke, which is tied to stereotypes about that ethnicity in Macedonia, yet the joke still was not funny. This minor miscommunication struck me as very interesting. Here, the common language of discussion between my friends and I is English. All of us speak the language quiet well, so we have no problem of understanding each other. However, the cultural frameworks of the way we communicate are different.

The “translation” of communication in languages can be difficult. Translating the phrases or explaining them structurally may be easy; however the ability to translate the cultural reference and meaning can be quite difficult. Our native language is interwoven with our native culture, and it affects our way of thinking on a high level. Thinking in a certain language means thinking through a certain cultural background. English was a second language for all of my friends in this case, thus we all had to take the effort of translating whatever we were saying into what we deemed would be understandable and in return translating the communicated messages according to our own way of thinking. People are not always conscious of their culture and differences, especially when they seem to have found a common language. Taking into account that a certain message may not have been communicated or understood exactly the way we would assume it to have been is certainly helpful in such situations. Understanding a new language and culture completely is a long task, and one that certainly cannot be accomplished in one night.

Source used: Lewis, Richard D., When Cultures Collide: Leading Across Cultures, Nicholas Brealey International, 2006.

Gutterman, Alan S. , Trompernaars’ and Hampden-Turner’s Seven Dimensions of Culture, Organizational Management and Administration: A Guide for Managers and Professionals, Thompson Reuters/West, 2010.

Eda Starova

On Colonialism and the Birth of Anthropology

The beginning of the 16th century was marked by Europe’s first big expansion in its history. The political and economic situation in Europe sent the two Iberian kingdoms across the Atlantic, in a race for wealth in which they first witnessed the existence of a new, up to that point unknown civilization. In those moments of initial contact, two different worldviews slowly built over long years of history, collided. The collision caused the spread of countless particles; two cultures broken into their deepest, most hidden aspects of existence were now a subject to a constant comparison and wonder among their members, each of them trying to define itself and the myth that it lives in, through the other. To stare in the eyes of the “Other” meant to transcend beyond the boundaries of one’s “Own world” and face the challenges that lay within this newly born connection. If we try to grasp each culture and society, in Eric Wolf’s sense, as a result of historically interwoven processes, this initial contact between two different societies, in our example between the Iberians and the Native Americans, represented just one of the many interconnected niches between cultures that form the fabric of one world history, in which everything is connected. No human society is left isolated, but is directly or indirectly influenced by the sole existence of other societies. The Indians and the Westerners started building a “common world” by merging the cultural characteristics together. When Europe conquered the world, following Europe’s ideological patterns, its inhabitants helped transforming the world of the non-Europeans in a “modern” direction. The natives or the “peoples without history” in turn, were not passive as it would be expected, but they resisted, adapted to, cooperated with or challenged their new masters and ultimately, although in a subtle way, changed them.  (Wolf, 2010)

It was in a world like this, a world of interchangeable destruction and invention, that anthropology was born. The new contact with the “other” required new ways of thinking in order to fully understand the “new” culture and was also an endless inspiration of a romanticized curiosity and exploration, that has lead the humankind forward ever since the beginning of its existence. In this text, I will try to present the viewpoints of a few influential anthropologists concerning the birth and transformation of anthropology in a close relationship with colonialism and the problems that today’s scientists are facing due to anthropology’s Eurocentric# nature.

2. The Quest to Civilize the Savages#

Being aware of the devastating consequences of the many centuries-long colonization processes on non-European grounds and following the logically developed negative view on colonialism, I believe that it is in each anthropologist’s nature to cringe on the thought of the conditions in which anthropology was born as a science. Today, it is hard to deny the fact that anthropology is a product of Europe’s imperialism and its provider – colonialism.  “Anthropology is an outcome of an historical process, which has made the larger part of mankind subservient to the other, and during which millions of innocent human beings have had their resources plundered, their institutions and beliefs destroyed while they themselves were ruthlessly killed, thrown into bondage, and contaminated by diseases they were unable to resist. Anthropology is the daughter to this era of violence” (Lévi-Strauss, 1966).  At the time of Europe’s internal race for larger portion of the rest of the world, in the occidental# world reigned the concept of social evolution – the idea that human societies are developed in a particular direction. Inspired by Darwin’s Theory of Evolution, what once referred only to the Natural, now found its application in the Social, under the leitmotif: “from lower, to higher; from Indians to Westerners”. This clearly put the West European societies on the pinnacle of human development, giving them the right to civilize their “lower” fellow human beings and show them the path to modernization. This claim was used to justify the colonization process when it was morally and scientifically questioned, but instead lead to devastating results and an enormous loss on cultural diversity (Kröll, 2009, pp. 12-17).

Knowing this and having in mind the very essence of anthropology as a study of humankind by humans makes the discipline be a target of various negative claims about its function and its crucial role in the imperialistic politics during the colonizing process. Anthropology developed itself as a study of the “Unknown” or the “Other#”, placing the anthropologists in a position of direct mediums and informers about the particularities of the new cultures they were studying. Unlike the devastating consequences of the application of the social evolutionism in the physical anthropology, which lead to genocides all over the European colonies, the function that social and cultural anthropologists had during the colonization, receives a milder criticism. Despite the logical remark of Godfrey Wilson that „It is the scientists’ business to undertake (…) patient and objective study, it is the business of government and industry to make use of their results in fashioning out in the present whatever future they desire.”, emphasizing that even if the anthropologists had no direct impact on the administration, the information they produced could be easily taken advantage of for purely political goals. Talal Asad argues, however, that the “knowledge produced by anthropologists was often too esoteric for government use, and even where it was usable it was marginal in comparison to the vast body of information routinely accumulated by merchants, missionaries, and administrators.” (Asad, 1995, p.18) He doesn’t completely reject the possibility of such interactions between the anthropologists and the imperial power, however states that “it is a mistake to view social anthropology in the colonial era as primarily an aid to colonial administration, or as the simple reflection of colonial ideology.“(Asad, 1995, p.18)

3. Anthropology – Decolonized?

Even though the question of whether anthropology had a (direct or indirect) role in politics is disputable, it would be completely wrong to overthrow anthropology’s Eurocentric nature. The self proclamation of the “Westerner” as a pinnacle of human development, made him, seen through his occidental scope, the only one capable of scientific praxis. Anthropology was made by the Europeans in order to be able to testify for the existence of the people that were living in the newly discovered land, which inevitably makes the science Eurocentric. However, ever since the decolonization process has started, the object of anthropological research has slowly begun to shift from “the Other” to “Ourselves”. This has given a chance to the once colonized societies to contribute to the anthropological research, with increasingly gaining literacy and building a middle class capable of doing anthropology. It would be only fair to add though, that despite all the efforts, the anthropological dogmatized Eurocentrism is hard to root out. In her text “The Anthropological Discourse on India: Reason and Its Other”, Veena Das clearly states: “The possibility of transcending their own ideology through an intellectual appropriation of other values is open to the Western anthropologists. But Indian anthropologists have no legitimate way of applying the same method to the ideology of their own culture. The knowledge categories of non-Western cultures are simply unanchored beliefs, whereas the Western categories acquire the status of scientific and objective truths”(Das in: Borofsky 1994, 136.) Speaking about her homeland India, which was once the largest British colony, she brings up the importance of the contribution of Indian anthropologists when it comes to an anthropological research on their culture and society, pointing out the need of representing their country “not as if it were absent and silent”, but quite in the contrary “insert their voices within a plurality of voices in which all kinds of statements- prescriptive, normative, descriptive, indicative – are waging a virtual battle about the nature of Indian society and the legitimate space for social sciences in this society” (Das in: Borofsky 1994, p. 143)

However, Thomas Hylland Eriksen doesn’t ignore the problems that a decentralized anthropology would bring to the field: “This decentralization (and some would say decolonization) of the discipline, although admittedly still modest, has led to new challenges for anthropologists in bringing us closer to our objects of study and, in some cases, engaging in a theoretical dialogue with them”(Eriksen, 2010, p.273).  Roberto Damatta, a Brazilian anthropologist has written exactly on this problem. In “Some Biased Remarks on Interpretivism: A View from Brazil”, he speaks of two different anthropologies; one whose objects are far-away, curious tribes and one whose object is the anthropologist’s own society. He then adds that in both of the cases, there is a certain blindness that has to be taken in account. In traditional anthropology we have the needed distance that has to be kept in order to attain objectivity in the fieldwork on the one hand, but on the other hand we also have the somewhat totemic association between the researcher and the object studied, giving the researcher a certain “authority”, despite the descriptive nature of the ethnography. In the other case, when one is speaking of one’s own culture there is the tendency to replace description with interpretive narration which quickly becomes an “opinion”, but there is also the fact that, unlike in the traditional anthropology, the researcher has to deal with varieties of people in order to do justice to the object investigated. Combining the two different approaches would lead us to a mutual “truth”, in which both the foreign and the domestic anthropologists would have their own say. (Das in: Borofsky 1994, pp.19-34)

4. Epilogue

Despite the numerous (and only rightfully so) prescribed criticisms on early anthropology, I want to believe that there was science done just for the sake of science – that there existed people who undergone through the explorer’s endeavor just to feel the joy of being one of the few who were given the chance to testify for the existence of one other way of being a human. And to learn. Learn from the “Other”. Beside this maybe poetically romanticized view on anthropology as an outcome of pure curiosity and thirst for knowledge, what I believe to be more important is to learn from the mistakes of the anthropologists in the past. Unfortunately, the damage done is irreversible. The only thing left to do is try to destroy the Eurocentric dogma and overcome all the difficulties that lay ahead, by opening the way to all the anthropologists, disregarding of their nationality, to contribute in creating mutual truths about what it actually means to be human and help this unique science develop in the right direction.  

References

Asad, Talal (1995), Anthropology and the Colonial Encounter, London (Neuaufl. 1995); DaMatta, Robert (1994): Some Biased Remarks on Interpretivism: A View from Brazil. In: Robert Borofsky (ed., 1994): Assessing Cultural Anthropology, New York: McGraw-Hill. 119–131.

Das, Veena (1994): The Anthropological Discourse on India: Reason and Its Other. In: Robert  Borofsky (ed.,1994): Assessing Cultural Anthropology, New York: McGraw-Hill. 134-144.

Eriksen, Hylland Thomas (1995): Small Places, Large Issues (2010), Pluto Press. 270-274.

Kröll, Friedhelm (2009): Grundlagen sozialwissenschaftlicher Denkweisen, Wilhelm Braumüller, Universitäts – Verlagbuchhandlung, Wien. 12-17

Lévi-Strauss, Claude (1966): Anthropology: Its Achievement and Future, Current Anthropology

Wolf, Eric Robert (1923): Europe and the People without History, Univ. of California Press, 2010

Marija Grujovska